Terminy muzeum i archiwum mają różne znaczenia i funkcje. Termin muzeum odnosi się do budynku uniwersyteckiego, zbudowanego przez Ptolemeusza Sotera w Aleksandrii. Zlatynizowana wersja tego słowa, mouseion, wywodzi się z greckiego mousa’muza’. Archiwa to zbiory papierów, fotografii i innych rodzajów zapisów. Muzea internetowe różnią się od rzeczywistych muzeów, choć terminy te są często używane zamiennie.
Polityka rozwoju zbiorów
W dziedzinie archiwistyki polityka rozwoju zbiorów jest podstawowym elementem nawiązywania relacji współpracy. Pomimo ich znaczenia, niewiele badań zbadało skuteczność tych polityk w praktyce. Na przykład polityka rozwoju zbiorów dla muzeum może ograniczać konkurencję poprzez omawianie umów o współpracy oraz omawianie znaczenia utrzymania i aktualizacji materiałów zbiorów. W niniejszym artykule omówione zostaną niektóre z najważniejszych elementów polityki rozwoju zbiorów dla współpracy muzeum i archiwum – znalezisko to jest wynikiem pracy ekipy portalu oskryptowany.pl.
Polityka rozwoju kolekcji dla muzeum lub archiwum może również określać zakres działalności badawczej organizacji. Powinna określać zakres materiałów badawczych dostępnych dla organizacji oraz sposób wykorzystania tych zasobów. Powinna również odnosić się do programów outreach i community. Polityka rozwoju kolekcji będzie skuteczna, jeśli określi, jak kolekcje będą reklamowane i udostępniane społeczeństwu. Centrum Historii i Kultury Afroamerykańskiej jest przykładem polityki rozwoju kolekcji w muzeum.
Celem polityki rozwoju kolekcji jest pomoc instytucji w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących pozyskiwania i wykorzystywania oryginalnych materiałów kulturowych. Jej celem jest zwiększenie możliwości edukacyjnych i zaangażowanie społeczności poprzez stypendia, badania i zaangażowanie. Dlatego też polityka ta dostarcza wskazówek dla polityki rozwoju kolekcji muzeów i archiwów. Polityki dotyczące kolekcji muzealnych i archiwalnych powinny być ze sobą zgodne i wzajemnie się uzupełniać. Po wprowadzeniu polityki rozwoju kolekcji organizacja może rozpocząć proces pozyskiwania materiałów.
Polityka rozwoju kolekcji powinna jasno określać zakres i tematyczne ukierunkowanie kolekcji. Powinna także określać języki i formy materiałów, które są gromadzone. Powinna także określać ograniczenia kolekcji oraz osoby, które nie mogą korzystać z materiałów. Priorytety powinny być podzielone na kategorie, takie jak okresy chronologiczne i języki. Należy przedstawić ograniczenia kolekcji oraz rodzaje materiałów, których nie może aktywnie gromadzić. Na koniec należy wymienić wyłączenia i mocne strony kolekcji.
Utrzymanie wystaw stałych
Ogólnie rzecz biorąc, zachowanie artefaktów jest uważane za część misji muzeum. Jednak definicja wystaw stałych różni się w zależności od muzeum. Muzea mogą zdecydować się na zachowanie artefaktów w celu udostępnienia ich społeczeństwu, podczas gdy inne instytucje decydują się na zachowanie swoich archiwów. W obu przypadkach archiwista muzeum jest odpowiedzialny za zachowanie i skatalogowanie kolekcji.
NBC i NMAG to dwie główne jednostki odpowiedzialne za zarządzanie budynkami. Organizacje te ściśle współpracują z zespołem Corporate Asset Management, który nadzoruje remonty i projekty rozwojowe mogące mieć wpływ na zbiory. Obie organizacje uczestniczą również w planowaniu projektów, zapewniając, że zewnętrzni wykonawcy stosują najlepsze praktyki muzealne. Ponadto zarówno NMAG, jak i NBC zdają sobie sprawę, że ochrona ich zbiorów wymaga regularnej konserwacji. Szukają funduszy na takie prace i uwzględniają wytyczne konserwatorskie przy planowaniu nowych magazynów.
Kolekcje obiektów i archiwów są często kategoryzowane na dwa główne rodzaje: kolekcje i obiekty. Kolekcje o znaczeniu narodowym mogą zostać udostępnione muzeom. Przyjęcie takich kolekcji może wymagać ustanowienia nowego obszaru zainteresowań w Muzeum. Każda kolekcja i obiekt musi być oceniona pod kątem wartości i przydatności. Muzea muszą starannie oceniać uzupełnienia w stosunku do swoich zmieniających się programów i priorytetów. Koszty każdego dodatku muszą być także zestawione z jego wartością dla Muzeum.
Przykładem polityki muzeum w zakresie opieki kustodialnej jest proces przyjmowania obiektów na wystawę. Muzea mogą również przyjmować kolekcje osobiste, ale muszą zachować do nich prawo własności. Proces ten może trwać latami. Ważne jest jednak, aby zrozumieć różnice pomiędzy tymi dwoma rodzajami kolekcji i sposobem ich zarządzania. Oprócz utrzymywania jakości wystaw stałych muzeum musi również zarządzać i przechowywać zapisy związane z kolekcjami i ich dokumentacją.
Profesjonalny archiwista
Istnieje wiele wymagań edukacyjnych dla profesjonalnych archiwistów. Większość pracodawców preferuje posiadanie dyplomu ukończenia studiów archiwalnych lub pokrewnej dziedziny. Możesz również odbyć staż w muzeum lub wolontariat w dziedzinie archiwistyki w programie studiów magisterskich. Te staże zapewniają cenne doświadczenie w środowisku muzealnym i mogą pomóc Ci wylądować w pracy. Poza tym, że są to cenne możliwości nawiązywania kontaktów, programy te mogą prowadzić do ofert pracy.
Kuratorzy zazwyczaj skupiają się na badaniach w ramach wystawy lub katalogu. Ci badacze mogą korzystać z różnych źródeł wewnątrz i na zewnątrz muzeum, aby zebrać informacje. Wyniki ich badań są często publikowane w katalogu wystawy lub kolekcji lub mogą pozostać w plikach projektu. Oprócz przeszukiwania archiwów muzealnych kuratorzy mogą również konsultować się z archiwistami w celu uzyskania dodatkowych informacji. Na przykład archiwista może mieć informacje o pewnym dziele sztuki, które było przechowywane w archiwum przez wiele lat, lub może to być rzeźbiarz, który wykonał oryginalne dzieło.
Aby zostać certyfikowanym archiwistą, wymagane jest ukończenie studiów historycznych lub archiwalnych. Certyfikat ten wydawany jest przez Akademię Dyplomowanych Archiwistów. Kandydaci muszą posiadać tytuł magistra w dziedzinie archiwistyki, mieć co najmniej dwa lata odpowiedniego doświadczenia zawodowego i uczestniczyć w kursach doskonalenia zawodowego. Muszą również zdać rygorystyczny egzamin, aby zachować certyfikat. W przypadku wielu zawodów powszechne są staże i praca w niepełnym wymiarze godzin.
Poza pracą w muzeum, archiwiści są również odpowiedzialni za edycję, ocenę i klasyfikację dokumentacji. Mogą również prowadzić badania nad przedmiotami dodanymi do kolekcji muzeum. Mogą również organizować i prowadzić programy edukacyjne dla zwiedzających i studentów. Wreszcie, archiwiści mogą zdecydować się na nauczanie innych, jak pracować z materiałami historycznymi. Krótko mówiąc, dziedzina archiwistów rozwija się bardzo szybko.
Rozdzielenie dokumentacji według proweniencji
Jednym z najważniejszych rozróżnień między archiwum a muzeum jest rodzaj przechowywanej dokumentacji. Akta archiwalne są przechowywane w ich chronologicznym porządku. Muszą one być w stanie pokazać rozwój i strukturę muzeum w czasie. Muszą też pokazywać, jak muzeum spełnia swoje funkcje i wypełnia misję. Ogólnie rzecz biorąc, akta te muszą spełniać wszystkie kryteria archiwalne. Niezależnie od formatu, akta muszą spełniać zestaw standardów.
Dobra polityka archiwalna muzeum zapewni równy dostęp badawczy do wszystkich akt. Wybrane rekordy mogą podlegać uzasadnionym ograniczeniom, takim jak przepisy prawa autorskiego, wrażliwość kulturowa, prawa własności kulturowej. Powinny one dążyć do zapewnienia równego dostępu do materiałów archiwalnych, w tym kopii materiałów oryginalnych. W przeciwieństwie do muzeów, które zazwyczaj mają większy dostęp do niektórych materiałów, archiwa powinny dążyć do zapewnienia równego dostępu badaczom, zarówno intelektualnego, jak i fizycznego.
Chociaż archiwistom nie wolno sprawować fizycznej kontroli nad dokumentacją, powinni oni uznać, że archiwa mają nad nią władzę administracyjną. Podobnie, twórcy dokumentacji elektronicznej powinni uznać, że muszą zgłaszać się do archiwów i muszą przyjąć odpowiedzialność za utrzymanie tej dokumentacji. Te dwa czynniki mogą pomóc w wyborze właściwej polityki przechowywania dokumentacji. Jakie jest więc najlepsze rozwiązanie? W skrócie, zależy to od potrzeb Twojej organizacji i rodzaju posiadanej dokumentacji.
Archiwiści powinni aktywnie poszukiwać kontroli nad zapisami o krytycznym znaczeniu i intensywnym wykorzystaniu. Archiwa powinny również stać się centrami wiedzy dla dokumentacji, która nie jest w ich posiadaniu. Na przykład, archiwa powinny tworzyć programy wypożyczania przeformatowanych akt. Ponadto archiwa powinny być uznawane za źródła informacji dla badaczy i społeczeństwa. Jeśli nie można znaleźć jakiegoś zapisu w archiwum, to prawdopodobnie należy on do muzeum.
Publiczny dostęp do materiałów archiwalnych
Relacje między archiwami i muzeami są często uważane za blisko spokrewnione, ale te dwie instytucje mają wyraźne różnice. W muzeach przechowuje się zasoby kulturowe, natomiast w archiwach przechowuje się dokumentację. W wielu przypadkach archiwa mają większy dostęp do tych zapisów. Dotyczy to zwłaszcza kolekcji przechowywanych w muzeum, gdzie mogą być wykorzystywane do celów edukacyjnych. Co więcej, coraz powszechniejszy jest cyfrowy dostęp do zbiorów muzealnych, dzięki rosnącej popularności internetowych baz danych.
Aby uzyskać dostęp do materiałów archiwalnych, pracownicy muzeum muszą najpierw uzyskać zgodę archiwisty. Materiały te nie są przeznaczone do publicznego oglądania, a ich kopiowanie mogłoby je uszkodzić lub zdegradować. Niektóre dokumenty są zastrzeżone dla konkretnych osób, lub ze względu na własność lub ograniczenia darczyńców. Archiwiści mogą określić, które materiały są zastrzeżone do użytku publicznego, czytając ich „Archives Use Record”.
Wymagania dotyczące dostępu do archiwów muzealnych różnią się znacznie w zależności od budżetu instytucji. W niektórych przypadkach mogą one ograniczać dostęp do niektórych akt, w tym akt pracowników muzeum. W innych mogą ograniczać dostęp do pewnych materiałów, np. ściśle poufnych. Celem powinno być zapewnienie równego dostępu do materiałów badawczych w muzeum. Jedynym wyjątkiem od tej reguły jest sytuacja, gdy materiały są wrażliwe lub zostały skrzywdzone przez społeczeństwo.
Koncepcja „poziomów uporządkowania” została opracowana przez Olivera Wendella Holmesa w USA i jest powszechnie stosowana do opisu sposobu przechowywania materiałów archiwalnych. Koncepcja ta jest ważna dla kultur rozwijających się, które wymagają bezpiecznej przestrzeni dla dostępu do informacji. Dobrym przykładem tej koncepcji jest Urząd Patentowy Stanów Zjednoczonych. Definiuje on „pozycję” i „jednostkę aktową”.
Podobne tematy
